Mam przed sobą najnowszą książkę Jerzego Sadeckiego „Przestrzeń otwarta, otwarci ludzie -Podkarpacie”, wydaną w Sanoku. Autor szuka w niej prawdy o Podkarpaciu 2013 roku. Szuka prawdy o ludziach, którzy zmieniają na lepsze ową regionalną i lokalną czasoprzestrzeń, w której z wyboru czy z urodzenia przyszło im żyć. Świadomie poszukuje dzielnych obywateli i jasnych stron naszego życia.

Znam Jerzego Sadeckiego od wielu już lat. Mijamy się na ulicach Krakowa, bywamy na rozmaitych spotkaniach, uśmiechamy się do siebie życzliwie. Wiedziałem, że jest dobrym dziennikarzem. Ale tego, jak pięknie potrafi wiązać prawdę z dobrem, nie wiedziałem. Aby tak pisać nie wystarczy mieć talent. Niezbędny jest prawy charakter i prospołeczna postawa, które pozwalają miłować. Dopiero tej miary wrażliwość pozwala budować zaufanie społeczne, które ekonomiści nazywają kapitałem społecznym, a którego tak bardzo nam brak. My, powiązani od lat i na różne sposoby Konkursem Pro Publico Bono, mówimy tutaj o kulturze solidarności. Tej kultury solidarności na Podkarpaciu umiał doszukać się Jerzy Sadecki.

Rozdział „Radość dawania dobra” zaczyna się od słów: „ – Staram się iść przez życie i na każdym kroku oddawać dobro, które dostałam od innych – tak tłumaczy swoją aktywność Łucja Bielec, założycielka Fundacji SOS Życie w Mielcu. W jej ślady idzie córka Kinga.” Pracuje w Fundacji SOS Życie i jest prezesem powołanego w 2004 r. Stowarzyszenia Kulturalnego „Jarte”.

Panią Łucję i jej przyszłego męża Alfreda Bielca zbliżyło do siebie umiłowanie tańca. Byli członkami Zespołu Pieśni i Tańca „Rzeszowiacy”. Potem był dom, szczęśliwa rodzina i wspólna walka o życie syna, ale także o życie bliźnich, którzy są w podobnej potrzebie.

O pani Łucji i jej rodzinie Jerzy Sadecki tak pisze: „W 1986 roku czuła się naprawdę szczęśliwa. Prowadziła dom, zajmowała się dwójką dzieci, mąż miał w Mielcu rzemieślniczą pracownię złotniczą

i metaloplastyki. To wszystko się zawaliło, gdy dowiedziała się, że ich syn, 16-letni Mariusz, ma ziarnicę złośliwą, czyli raka szpiku kostnego”. Okazało się, że w tamtym czasie lekarze w Polsce byli jeszcze bezradni.

Nieszczęścia mają to do siebie, że spadają na nas nagle, są niezawinione i pokazują, kim tak naprawdę jesteśmy. Jakże na miejscu są tutaj słowa Marka Aureliusza, filozofa i cesarza Rzymu, że „sztuka życia bardziej przypomina sztukę walki niż sztukę tańca”.

Rodzina Bielców opanowała sztukę walki w sposób bez mała doskonały. Wystarczy doszukać się odpowiednich stron w Internecie, aby się o tym przekonać. Pani Łucja jest jak napastnik w dobrym zespole piłkarskim, pan Alfred był niezawodnym obrońcą i pomocnikiem na każdy czas. Czy tylko był?

Można powiedzieć, że nasi bliscy, którzy pozostawili w nas i wokół nas głęboki ślad, są nadal, tyle tylko, że na inny sposób. Pozostają w wiernej i wdzięcznej pamięć, która nadal buduje, pozostają ich dzieła, które – z myślą o przyszłości - moralnie zobowiązują. „Non omnis moriar” (Nie wszystek umrę) napisał w Pieśni III dzieła „Wybudowałem pomnik” Horacy. Jaki pomnik pozostawił po sobie Alfred Bielec?

Był pogodny, życzliwy, skłonny do rozmów, uśmiechnięty – takim go zapamiętałem. Wiem, że uczył się i pracował w kilku miejscach, aby z czasem w mieleckim Domu Rzemiosła założyć własny zakład „Złotnictwo – Grawerstwo - Metaloplastyka”. Na zlecenie instytucji świeckich i kościelnych wykonał wiele podziwianych do dziś dużych prac metaloplastycznych.  Z jego rąk wyszły upominki wręczone Janowi Pawłowi II w dniu 16 czerwca 1999 r. w Starym Sączu. Dla Muzeum w Łańcucie wykonał modele tamtejszych powozów.  Sam konstruował narzędzia służące mu do pracy. Dbał o to, aby oprawę ozdób dostosować do naturalnego kształtu kamienia. Wykształcił wielu uczniów.  Był społecznikiem. W 1985 r. otrzymał tytuł „Mistrz Rzemiosła Artystycznego”. W wydanym w Warszawie w 1995 r. albumie „Mistrzowie rękodzieła.  Pół wieku cechowego rzemiosła artystycznego 1945-1995” jest jego biogram.

Wróćmy do sztuki walki. Przez cztery lata pani Łucja z mężem walczyli o życie syna. Pomogli dobrzy ludzie z zagranicy zebrać niemałe pieniądze na operację we Francji. Wpierw pomogła francuska centrala rzemiosła. Warto zauważyć, że międzynarodowa solidarność zawodowa

i artystyczna pięknie się uzewnętrzniła. Później pomogli księża z Paryża i ich parafianie. Operacja się udała, Mariusz ukończył Akademię Sztuk Pięknych i ożenił się. Jerzy Sadecki podaje, że w sierpniu 1990 r. pani Łucja powróciła z Francji, a już 15 października Fundacja SOS Życie była zarejestrowana. Statut i nazwa fundacji zostały opracowane na wzór francuskiego stowarzyszenia.

Zaczęło się od zbierania pieniędzy na przeszczepy szpiku, zakup lekarstw i sprzętu dla chorych na raka. Z czasem doszła profilaktyka, zorganizowanie zespołu pielęgniarek i lekarzy do badań mammograficznych i cytologii. Od 2003 r. był już wypożyczony cytomammobus, który jeździł po wsiach Podkarpacia oferując kobietom bezpłatne badania. Od 2007 roku jest już – za pieniądze z Unii Europejskiej - własny pojazd, a w nim gabinety, poczekalnia i nowoczesny sprzęt. „Wszystko – podkreśla pani Łucja – według projektu mego męża. Osobiście nadzorował, aby było tak, jak zaplanował. Pomagał także syn.”

W dniach 10-11 września 2010 r. odbyła się międzynarodowa konferencja w Rzeszowie pod hasłem „Zdrowie publiczne w rękach obywateli”. Było też widowisko plenerowe „Drzewo”, według tekstu Wiesława Myśliwskiego, wystawione przez Fundację Kresy 2000. W ten sposób Fundacja SOS Życie obchodziła swoje 20-lecie.

Przy okazji tego jubileuszu byłem w Mielcu. Była okazja, aby zobaczyć słynny cytomammobus. Pan Alfred opowiadał mi o swym życiu i pracy, o dokonaniach, ale także o przeszłości i przyszłości Mielca. Pozostaję do dziś pod wrażeniem tej serdecznej rozmowy.

W lipcu tego roku dotarła do nas wiadomość, że Fundacja SOS Życie, po blisko sześciu latach walki, wygrała proces z Narodowym Funduszem Zdrowia.  Sąd zobowiązał NFZ do zwrotu Fundacji ponad 470 tyś. zł. Fundacja, kierując się dobrem pacjentów, w roku 2004 nie przerwała badań nie mając jeszcze obiecanej umowy, którą nieco później podpisała. NFZ pieniądze wypłacił, ale organa kontrolne to zakwestionowały. Fundacja musiała zaciągną kredyt w banku. Sąd jednak przyznał rację Fundacji.

W tych wszystkich zmaganiach z bezduszną biurokracją, której na imię Narodowy Fundusz Zdrowia, wsparciem dla pani Łucji był nie tylko jej mąż, dzieci i współpracownicy, ale także – jak zawsze - inni ludzie dobrej woli i pacjenci. Myślę, że jest to dobry przykład tego, jak łatwo jest instytucjom niszczyć więzi międzyludzkiej solidarności i z jakim trudem trzeba je budować.

Fundacja SOS Życie jest laureatem wieku nagród i innych dowodów uznania. Mnie z jej twórcami związał Konkurs Pro Publico Bono. Fundacja była laureatem Konkursu w 2003 r., ale także laureatem Nagrody Dwudziestolecia Odrodzenia Niepodległej Polski w 2009 roku.

W dniu 22 października br. odbyła się w Rzeszowie debata pod hasłem: „Dobro wspólne –lepsza jakość życia”. Przygotowała ją pani Łucja Bielec. Debata odbyła się pod patronatem

i w obecności marszałka województwa podkarpackiego Władysława Ortyla. Pana Alfreda wśród nas już nie było. Zebrani minutą ciszy uczcili pamięć Zmarłego.

Pan Alfred zmarł nagle przy pracach domowych w dniu 8 października 2013 r. Uroczystości pogrzebowe odbyły się 11 października w bazylice św. Mateusza i na cmentarzu parafialnym

w Chorzelowie. Waldemar Rataj, niestrudzony organizator prac Fundacji Konkurs Pro Publico Bono, po powrocie z pogrzebu do Krakowa powiedział krótko: „Był jednym z nas”.

Po spotkaniu w Krakowie promującym książkę Jerzego Sadeckiego pani Łucja powiedziała: „Po śmierci męża będę jeszcze więcej pracować”.  Dzisiaj, kiedy męża i ojca już nie ma, dzieci jej nie odstępują. Kochane i kochające dzieci potrafią pięknie absorbować.

Pan Alfred już nie zasiądzie z rodziną przy stole wigilijnym w świąteczny czas. Ale miłość, którą się dzielił będzie owocować.

Leopold Zgoda